Πρόκειται κυριολεκτικά για έναν πολύτιμο μουσικό θησαυρό μιας και μιλάμε για τον «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού, αυτόν που έστρωσε το χαλί για να πατήσουν «όλοι οι επόμενοι».
Όπως εύστοχα μου είχε αναφέρει ο γιος του Στέλιος Βαμβακάρης, επίσης πηγαίος σολίστας του μπουζουκιού και δημιουργός με τον οποίο συνδεόμουν με δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης: «Ο πατέρας μου είναι μνημείο λαϊκό, άνθρωπος χαρισματικός με μεγάλη γνώση που άφησε στον κόσμο κληρονομιά τα αθάνατα τραγούδια του».
Ο τρόπος που ο Μάρκος Βαμβακάρης οργάνωσε, «ξαναφώτισε», επέκτεινε και αναδημιούργησε τα στοιχεία της παράδοσης πρσοθέτοντας τη δική του τέχνη και τεχνική, έδωσε στο έργο του ένα μοναδικό χαρακτήρα, μία ανεξίτηλη σφραγίδα, δημιουργώντας την «σχολή Βαμβακάρη». 
Ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου και πρόδρομος του λαϊκού μας τραγουδιού ήταν ο κύριος υπεύθυνος που το μπουζούκι αλλά και η καθημερινότητα του απλού ανθρώπου πέρασε στην δισκογραφία.
Οι μουσικές του Βαμβακάρη είναι αναγνωρίσιμες αλλά «περίεργες» στην δομή τους, με αλλαγές και γέφυρες που ξαφνιάζουν. Μοιάζουν απλοϊκές αλλά κρύβουν «δρόμους». δύσβατους και μυστικούς που λίγοι κατέχουν.
Η ματιά του στο στίχο άμεση αλλά μεστή, βαθιά ανθρώπινη και διεισδυτική, άλλοτε μελιστάλαχτη κι άλλοτε κοφτερή, υμνεί τον έρωτα, τις μεγάλες και μικρές στιγμές της ζήσης, καταγγέλει την κοινωνική αδικία, το φθόνο, την υποκρισία και το ψέμα.
Δεν είναι τυχαία η διαχρονικότητα του έργου του Μάρκου Βαμβακάρη, που εξακολουθεί και σήμερα σαν φάρος φωτεινός να παραδειγματίζει και να εμπνέει, βετεράνους και νεότερους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Σε αυτόν, πρωτίστως, και τους συνοδοιπόρους του οφείλεται η αναγνώριση του ρεμπέτικου τραγουδιού απ’ την Unesco, ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Επιστρέφοντας στην είδηση, πως πλέον η ΕΔΕΜ θα διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών του Μάρκου Βαμβακάρη, θα ήθελα με ειλικρίνεια -ανήκω κι εγώ στηνη ΕΔΕΜ- να τονίσω πως πρέπει επιτέλους να βρεθεί μια ενιαία λύση-εκπροσώπηση των δημιουργών.
Δηλαδή ΕΔΕΜ και Αυτοδιαχείριση, οι δυο βασικοί φορείς διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων στο χώρο του τραγουδιού να ενώσουν τις «δυνάμεις» τους γιατί μέσα από αυτό πάντρεμα καίρια ωφελημένοι θα βγουν οι δημιουργοί.
Κι απορώ, μιας και το παραδέχονται όλοι, γιατί παρά τις προσπάθειες που έχουν κατά καιρούς γίνει το πολυπόθητο αυτό σχέδιο, δεν υλοποιείται.
Είναι κάτι που ο «κλάδος» πραγματικά το έχει ανάγκη.
