Η Γιούλικα Σκαφιδά είναι από τα πρόσωπα της χρονιάς. Kαι όχι μόνο γιατί η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της έφερε ένα υπέροχο αγοράκι στη ζωή της, αλλά και γιατί η ίδια πρωταγωνίστησε τη σεζόν που διανύουμε σε τρία διαφορετικά σίριαλ.
Φέτος έμοιαζε να κάνει «απόβαση» στην τηλεόραση, μιας και την είδαμε σε τρεις διαφορετικούς ρόλους στις σειρές «Milky Way» του Mega, «Παραλία» της ΕΡΤ και «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1+, οι οποίες τον προσεχή Μάρτιο θα προβληθούν και στην ελεύθερη τηλεόραση του ΑΝΤ1.
Περιζήτητη, αλλά και μαχητική, γειωμένη, συνδεδεμένη με την πραγματικότητα, διανύει μια περίοδο προσωπικής ευτυχίας κρατώντας τον νεογέννητο γιο της και ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Και μιλάει για όλα…
■ Φέτος σε είδαμε σε τρεις τηλεοπτικούς ρόλους, όλοι διαφορετικοί, με τη δική τους ποιότητα. Είναι κάτι που επιδιώκεις;
Αρχικά να πω ότι δεν έκανα τις σειρές ταυτόχρονα. Γύριζα μία κάθε χρόνο, απλώς έτυχε να προβληθούν όλες μαζί. Είναι αυτή η μόδα που γυρίζονται οι σειρές και δεν ξέρεις πότε θα παίξουν – και αυτό μπορεί να σε εκθέσει καλλιτεχνικά. Σίγουρα για μένα είναι ζητούμενο να κάνω διαφορετικά πράγματα. Είναι τρεις ρόλοι που είναι εντελώς διαφορετικοί και τελείως διαφορετικές οι εποχές – δεκαετία του ’50 οι «Ψυχοκόρες», το ’60 η «Παραλία», ενώ το «Milky Way» είναι σύγχρονο. Το κοινό που έχω είναι ότι είμαι μαμά και στις τρεις. Έχω παιδιά 17-19 χρόνων και λίγο παραπάνω στην «Παραλία» και έχω κι ένα μωρό στο σπίτι τώρα (σ.σ.: στο background ακούγεται το κλάμα του μόλις δύο μηνών γιου της). Αυτό που κρατάω -και θέλω να πιστεύω ότι έχω βάλει το χέρι μου κι εγώ- είναι ότι οι τρεις ρόλοι είναι μπροστά από την εποχή τους αλλά είναι και οι τρεις δυναμικές μητέρες και ένα σωστό πρότυπο για την οικογένειά τους.
■ Αισθάνομαι ότι η Μάγια Αρδίτη–Στρατή στις «Ψυχοκόρες» είναι πολύ κοντά σε σένα, είναι φεμινίστρια, μορφωμένη, όμορφη…
Ναι, χαίρομαι πολύ! Μου αρέσει πολύ η Μάγια. Από τη στιγμή που άκουσα από τη Φρόσω Ράλλη και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη περί τίνος πρόκειται, μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι μια γυναίκα δυναμική και μορφωμένη, ανήκει στην αστική τάξη -γιατί οι γυναίκες δεν μορφώνονταν όλες τη δεκαετία του ’50 και δεν είχαν όλες τις ευκαιρίες-, θέλει να αλλάξει τα πράγματα, καμιά φορά με σουαρέ και τσάι, είναι και διπλωμάτισσα και θέλει να παραδώσει στα παιδιά της έναν καλύτερο κόσμο. Ταυτίζομαι σε αυτό. Ευχαριστήθηκα τον ρόλο. Παρακολούθησα από την πλευρά μίας γυναίκας του ’50 ποια ήταν τα ζητήματα τότε, πράγματα που θεωρούμε δεδομένα σήμερα με τι κόπο και θυσίες κατακτήθηκαν. Η ηρωίδα μου έχει παραμερίσει λίγο την προσωπική της ζωή, το σπίτι της, το παιδί της και έχει αφοσιωθεί σε έναν αγώνα για να έχουν οι γυναίκες ίσες ευκαιρίες στην εργασία, στην παιδεία και σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας. Η Μάγια, εκτός από δυναμική, είναι και ευαίσθητη. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι που είχα ακούσει για τη Μέλινα Μερκούρη, ότι είχε εμφανιστεί με παντελόνι μια φορά στη Βουλή και, όταν πήγε στο βήμα να μιλήσει, κάποιος γιούχαρε από κάτω, αλλά εκείνη με το κεφάλι ψηλά συνέχισε και προχώρησε, ανέβηκε, μίλησε και μετά, όταν γύρισε σπίτι, έβαλε τα κλάματα. Προσπάθησα να φτιάξω έναν τέτοιο χαρακτήρα, γιατί έχω κάποιες αναφορές από τη Μελίνα Μερκούρη, χωρίς να πω ότι παίζω εκείνη ή ότι τη μιμήθηκα, αλλά έχω αναφορές μιας γυναίκας της εποχής εκείνης που είναι δυναμική, αλλά και πολύ ανθρώπινη.
■ Σίγουρα ήταν μια εποχή που υπήρχαν πολλά για να αγωνιστεί κανείς, ωστόσο αισθάνεσαι πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κατακτηθούν;
Κάθε εποχή έχει τα ζητούμενά της, κάθε γενιά έχει τα δικά της προβλήματα, κάθε επόμενη γενιά λύνει τα προβλήματα της προηγούμενης ή τα παίρνει λυμένα, αλλά ουσιαστικά έχει καινούργια και αυτό είναι το χάσμα των γενεών. Γιατί, αν έχεις λύσει τα θέματα που θεωρούσες τα πιο σοβαρά στη ζωή σου, δεν μπορείς να φανταστείς ότι κάποιος δεν μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος με λυμένα προβλήματα. Είναι δύσκολο να δούμε ότι κάθε γενιά έχει να παλέψει για τα δικά της θέματα και τους δικούς της δαίμονες. Θυμάμαι κάτι πολύ αστείο. Η γιαγιά μου δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί να πηγαίνω στο γυμναστήριο να κάνω διάδρομο και μου έλεγε «γιατί δε βγαίνεις έξω να τρέξεις» (γελάει). Λέω κάτι πολύ απλό τώρα! Ή η γιαγιά των γονιών μου δεν θα μπορούσε να καταλάβει γιατί τα παιδιά πηγαίνουν σε ψυχολόγο και κάνουν θεραπείες για να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους αφού το ζητούμενο της δικής της γενιάς ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Πάντα θα αγωνιζόμαστε για κάτι καλύτερο, γιατί η ανθρώπινη συνείδηση θα εξελίσσεται όσο οι άνθρωποι εξελίσσονται. Σίγουρα, ως κοινωνία, περάσαμε τη βρεφική κατάσταση και τώρα θεωρώ ότι είμαστε κάπου στην εφηβεία, λίγο πριν από την ενηλικίωση.
■ Αισθάνεσαι ότι ζούμε σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων;
Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που έπονται. Κάποιους τους βλέπουμε, τους βοηθάμε, κάποιους δεν τους βλέπουμε καν, τους θεωρούμε αόρατους γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα, να ντρεπόμαστε που δεν τα κάναμε καλά ή δεν προσπαθούμε αρκετά για εκείνους. Ναι, φυσικά! Συγγνώμη αν είναι πολύ μάταιο αυτό που λέω, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος ήταν πάντα έτσι και πάντα θα είναι. Στα 18 δεν το έλεγα αυτό, ήθελα να αλλάξω τον κόσμο και νόμιζα ότι μπορούσα, αλλά τώρα ξέρω ότι δεν μπορώ. Τουλάχιστον, όμως μπορώ να είμαι ένα καλό πρότυπο ή για το παιδί μου τώρα ή για τη μικρή μου κοινωνία, για το μικρό μου περιβάλλον και εκεί έχω εστιάσει.
Πηγή: Real
