Μιλώντας για την καριέρα της αλλά και τη σχέση της με τον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη, παραδέχεται σε συνέντευξή της πως της λείπει η παρουσία του, όμως τονίζει πως ήταν υπαρξιακή της ανάγκη να ασχοληθεί με το τραγούδι και τη μουσική…
Έπειτα από αυτό το ταξίδι πώς ζείτε τη σημερινή περίοδο της απομάγευσης;
Μπορώ να συγκρίνω – και είναι μεγάλο το χάσμα. Αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω νοσταλγικά. Γιατί θα με σταματήσει από το σήμερα. Και επειδή και τώρα που μεγάλωσα κάπως βοηθήθηκα και η φωνή μου διατηρήθηκε – αν και βεβαίως, με τον χρόνο πάντα αλλάζει… Όλο αυτό δεν σταμάτησε ποτέ και εκεί διαπιστώνεις ότι δεν έγινα τραγουδίστρια μόνο επειδή βρέθηκε ο Θεοδωράκης και υπήρξε αυτή η σύμπτωση των μεγάλων ταξιδιών και των μεγάλων τραγουδιών. Ήταν μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη μου.
Είπατε στον αποχαιρετισμό σας προς τον Μίκη Θεοδωράκη ότι είχε την τύχη να ζήσει, πριν φύγει, την αθανασία του. Δεν είναι κατάρα να ζεις μετά την αποθέωση;
Η τέχνη του Μίκη είναι φτιαγμένη από γερά υλικά. Τραγουδήσαμε την ελληνική ποίηση σε ολόκληρο τον κόσμο. Τραγουδήσαμε τον παλμό της Ιστορίας. Αυτό που εσείς λέτε «αποθέωση» εγώ το σκέφτομαι σαν μια βαθιά επικοινωνία που είχε το έργο του Μίκη με τον κόσμο. Γι’ αυτό πιστεύω ότι τα τραγούδια μας ταξιδεύουν στο χρόνο και θα κερδίσουν καινούρια ακροατήρια στο μέλλον. Αυτό, λοιπόν, είναι ευλογία για έναν καλλιτέχνη και όχι κατάρα.
Εσείς δεν κινδυνέψατε ποτέ να αυτοκαταστραφείτε μέσα στο μύθο σας;
Είχα από μικρή συνείδηση της αφοσίωσής μου στη μουσική. Έτσι, είχα μια ήσυχη αντιμετώπιση. Είχα φυσικά παρέες, συναντήσεις, τις τέχνες, τα βιβλία, όλα αυτά που δημιουργούν μια ασφάλεια. Ίσως να είναι και ο χαρακτήρας μου, ίσως και ο σύνδεσμός μου με τον Τηλέμαχο να συνέβαλαν στο να έχω ισορροπία. Γι’ αυτό δεν «ξέφυγα». Δεν μου ήρθε ξαφνικά, σαν.-καριέρα, για να το ρίξω π.χ. στα ποτά, στις καταχρήσεις. Εντάξει, ορισμένοι καλλιτέχνες λίγο ξεφεύγουν. Ζει, ξέρετε, περίεργα ο καλλιτέχνης. Και δεν ξέρει συχνά πώς να συγυρίσει, πώς να βολέψει την ταραχή του. Πρέπει να είσαι δυνατός για να αντέξεις.
Από τον Μίκη Θεοδωράκη τι σας λείπει σήμερα σε προσωπικό επίπεδο;
Ασφαλώς τον πρώτο καιρό ήταν η παρουσία του. Τον επισκεπτόμουν συχνά. Όπως επισκέπτεσαι τον πατέρα σου, έναν δικό σου άνθρωπο. Σήμερα τον σκέφτομαι σε κάθε στίχο των τραγουδιών του, όταν, έτσι, «απογειώνομαι». Ακόμα και στην τελευταία δουλειά που κάναμε, την «Οδύσσεια», υπάρχουν τραγούδια που την ώρα που τα ερμηνεύω είναι σαν να τον βλέπω να ανοίγει τα φτερά του -τα χέρια του- και να τραγουδάμε μαζί.
Είναι διαφορετική η Ελλάδα χωρίς τον Μίκη;
Κοιτάξτε, επειδή δεν θέλω ποτέ να λέω υπερβολικά πράγματα, δεν είναι το θέμα ο Μίκης. Η Ελλάδα χρειάζεται τα σύμβολα της εποχής της. Που ποτέ δεν θα μοιάζουν με τα παλιά. Αλλά χρειάζονται μεγάλες ιδέες, μεγάλοι άνθρωποι, μεγάλα ταλέντα. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι με ευαισθησία, με ταλέντο, στην ποίηση, στη μουσική… Πάντα γεννιούνται. Όμως η σημερινή εποχή ισοπεδώνει τα πάντα. Υπάρχει πια ένας ατομικισμός. Η προσοχή μας διασπάται από τις ανάγκες της επιβίωσης, αλλά και από τα σόσιαλ μίντια, οι άνθρωποι δεν βγαίνουν να διεκδικήσουν. Και τώρα με την Τεχνητή Νοημοσύνη… Ασφαλώς η τεχνολογία προσφέρει και τρομερές διευκολύνσεις, π.χ. πατάς ένα κουμπί και μπαίνεις σε ένα μουσείο. Τεράστια ελευθερία. Το θέμα είναι πώς την κατευθύνεις.
Πηγή: Marie Claire
