Οι σύγχρονοι άνθρωποι μπορούν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με άνδρες και γυναίκες που έζησαν πριν από χιλιάδες χρόνια χάρη στο νέο Μουσείο του Περθ στη Σκωτία. Όταν ανοίξει για το κοινό στις 30 Μαρτίου, ο χώρος θα διαθέτει ψηφιακές αναπαραστάσεις των προσώπων τεσσάρων ατόμων που έζησαν στην περιοχή, χιλιάδες χρόνια πριν.
«Θέλεις οι επισκέπτες του μουσείου να νιώθουν ότι έχουν γνωρίσει κάποιον, όχι να μπαίνουν μέσα και να λένε: «Τι έχει; Μοιάζει με τον Σρεκ»
Για τη δημιουργία της μόνιμης έκθεσης με τίτλο «Ιστορίες για πρόσωπα», ερευνητές του Πανεπιστημίου του Αμπερντίν ανέλυσαν ανθρώπινα λείψανα από τη συλλογή του μουσείου. Στη συνέχεια, χρησιμοποίησαν ραδιοάνθρακα, ισοτοπικές αναλύσεις, DNA, οδοντιατρικές και οστεολογικές εξετάσεις για να μάθουν περισσότερα για τη ζωή και τον θάνατο κάθε ατόμου.
«Άβαταρ από το παρελθόν»
Από τις αναλύσεις τους, μπόρεσαν να συλλέξουν πληροφορίες για τα άτομα -όπως το φύλο, η ηλικία και η κατάσταση της υγείας τους- που βοήθησαν τον ανεξάρτητο κρανιοπροσωπικό ανθρωπολόγο Chris Rynn να δημιουργήσει ζωντανές, κινούμενες φιγούρες.
«Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήταν αυτό το αμβλύ τραύμα [στο στήθος του]», λέει ο Marc Oxenham, βιοαρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen, στην Dalya Alberge του Observer. «Θα μπορούσε να τον είχε πατήσει ένα άλογο ή κάποιος να τον είχε χτυπήσει στο στήθος με κάποιο αντικείμενο που μοιάζει με παλούκι»
Οι αναπαραστάσεις των προσώπων -οι οποίες, χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, μπορούν να κινούν το κεφάλι τους, να ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους και να κοιτάζουν γύρω τους- είναι σαν «άβαταρ από το παρελθόν, που είναι εδώ για να μας καθοδηγήσουν μέσα από κάποιες από τις πραγματικότητές του», αναφέρει σε δήλωσή του ο επιμελητής Μαρκ Χολ.
Μια αναπαράσταση απεικονίζει μια γυναίκα που έζησε κατά την Εποχή του Χαλκού πριν από περίπου 4.000 χρόνια και υπέφερε από προβλήματα στη μέση. Είχε ύψος περίπου ένα μέτρο και ήταν πιθανότατα γύρω στα 30 ή 40. Όταν ανακαλύφθηκε το πτώμα της το 1962, τα οστά στην κάτω αριστερή πλευρά του προσώπου της ήταν «καθαρά κομμένα», υποδηλώνοντας ίσως έναν τραυματισμό που συνέβαλε στον θάνατό της.
«Βιαστική απόκρυψη»
Μια άλλη αναπαριστά έναν άνδρα που έζησε κατά την Εποχή του Σιδήρου πριν από περίπου 1.500 χρόνια και εκτελούσε σκληρή γεωργική εργασία. Μετακόμισε στην περιοχή αργότερα στη ζωή του και απεβίωσε πιθανότατα στα 40 του χρόνια.
Η τρίτη αναπαράσταση δείχνει έναν άνδρα που έζησε κατά τη διάρκεια του 13ου ή 14ου αιώνα και πέθανε πιθανότατα μεταξύ 18 και 25 ετών. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι ο θάνατός του μπορεί να ήταν δολοφονία.
«Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήταν αυτό το αμβλύ τραύμα [στο στήθος του]», λέει ο Marc Oxenham, βιοαρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen, στην Dalya Alberge του Observer. «Θα μπορούσε να τον είχε πατήσει ένα άλογο ή κάποιος να τον είχε χτυπήσει στο στήθος με κάποιο αντικείμενο που μοιάζει με παλούκι.
Ο τρόπος με τον οποίο θάφτηκε, ουσιαστικά πεταμένος σε έναν μικροσκοπικό λάκκο, υποδηλώνει μια βιαστική απόκρυψη».
Η τέταρτη και τελευταία αναπαράσταση απεικονίζει μια καλόγρια του 16ου αιώνα, η οποία πιθανότατα περπατούσε κουτσαίνοντας, σύμφωνα με τον Observer.
Η αφήγηση μιας ιστορίας
Όταν ανοίξει το μουσείο, η νέα έκθεση θα προβάλλει τις αναπαραστάσεις με κινούμενα σχέδια μαζί με εξηγήσεις για το πώς ο Rynn δημιούργησε την κάθε μία.
Η πρόκληση ήταν να κάνει κάθε φιγούρα να μοιάζει αληθινή, αλλά όχι τόσο αληθινή ώστε οι επισκέπτες να αισθάνονται άβολα, λέει στην Jo Lawson-Tancred του Artnet. Από την άλλη πλευρά, δεν έπρεπε επίσης να φαίνονται καρτουνίστικες.
«Θέλεις οι επισκέπτες του μουσείου να νιώθουν ότι έχουν γνωρίσει κάποιον, όχι να μπαίνουν μέσα και να λένε: «Τι έχει, μοιάζει με τον Σρεκ», προσθέτει.
Γενικότερα, το νέο μουσείο έχει ως στόχο να αφηγηθεί την ιστορία του παρελθόντος της Σκωτίας μέσα από το φακό του Περθ, μιας πόλης στον ποταμό Tay που χρησίμευε ως πρωτεύουσα μέχρι περίπου το 1452. Θα φιλοξενεί αντικείμενα όπως η Πέτρα του Πεπρωμένου, η οποία έχει χρησιμοποιηθεί στις στέψεις Σκωτσέζων και Βρετανών μοναρχών εδώ και αιώνες -και χρησιμοποιήθηκε ακόμη και κατά τη διάρκεια της στέψης του Καρόλου Γ’ πέρυσι.
*Με πληροφορίες από: smithsonianmag
