Ηταν μια σύντομη σε διάρκεια, ελάχιστα περισσότερο από μία ώρα, και πολύ επιτυχημένη από πλευράς προσέλευσης και ανταπόκρισης του κοινού συναυλία. Η Μαρίνα Σάττι παρουσίασε όλα τα γνωστά, viral μάλλον, τραγούδια της («Κούπες», «Μάντισσα», «Σπίρτο Και Βενζίνη», το «Tucutum» που τότε άρχιζε να γίνεται μια από τις τεράστιες επιτυχίες του περυσινού καλοκαιριού) και μερικά ακόμα.
Οι μεγάλοι ανοιχτοί χώροι όπως αυτός της Τεχνόπολης ταιριάζουν πολύ στην εξαιρετικά εσωστρεφή μουσική της και επίσης αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο το εξαντλητικά δουλεμένο σόου που παρουσιάζει στη σκηνή. Ένα πάρα πολύ «σφιχτοδεμένο» σόου, χωρίς ούτε ένα «νεκρό σημείο», με το τραγούδι, την μουσική, τον χορό, ακόμα και την ενδυματολογία να αποτελούν ένα αδιάρρηκτο σύνολο το οποίο όχι μόνον έχει εμπνευστεί και οργανώσει αλλά επί της ουσίας και διευθύνει η ίδια.
Μουσικά αυτό που κάνει η Μαρίνα Σάττι, είτε στις διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών ελληνικής και μη προέλευσης με τις οποίες την γνωρίσαμε είτε στις δικές της συνθέσεις, είναι πάρα πολύ συγκεκριμένο και αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις της. Πρωταγωνιστεί η ερμηνεία της ή μάλλον οι φωνές καθώς πάντα την συνοδεύουν και κάποιες άλλες, στη συγκεκριμένη περίσταση οι Ερασμία Μαρκίδη και Έλενα Λεώνη, αν δεν απατώμαι μέλη του γυναικείου φωνητικού συνόλου CHÓRES το οποίο έχει ιδρύσει και είναι καλλιτεχνική διευθύντρια του.
Το μελωδικό σκέλος ουσιαστικά εντοπίζεται στις φωνές γιατί, κατά τα άλλα, εστιάζει στο ρυθμικό στοιχείο των τραγουδιών. Δεν είναι συμπτωματική η τόσο λιτή ενορχήστρωση που δίνει έμφαση ακριβώς στον ρυθμό, ο εξαίρετος ντράμερ (γνωστός από την μπάντα του Φοίβου Δεληβοριά και αρκετές ακόμα συνεργασίες του) Σωτήρης Ντούβας, ο Αποστόλης Μπουρνιάς στα κρουστά και μόνον ο Δημήτρης Μπρέντας κυρίως στο κλαρινέτο κει ενίοτε στα παραδοσιακά πνευστά καβάλ και γκάιντα τα οποία όμως πολλές φορές λειτουργούν ρυθμικά και όχι μελωδικά.
Σε αυτή την περίπτωση την συνόδευε ένα μεικτό οκταμελές χορευτικό σύνολο, πάρα πολύ προσεχτικά χορογραφημένο και άριστα συντονισμένο. Το οπτικοακουστικό σύνολο είναι μελετημένο στο έπακρο, ρέει υποδειγματικά και – σε αυτή τουλάχιστον την περίπτωση – δεν είχε καν encore γιατί πολύ απλά δεν το χρειαζόταν, ολοκλήρωνε αυτό που θέλει και έχει να πει εντός της κανονικής διάρκειας του.
Η Μαρίνα Σάττι βρήκε από πολύ νωρίς την φόρμουλα που την εξυπηρετεί καλύτερα και την τελειοποιεί όλο και περισσότερο. Αντλεί στοιχεία από τις παραδοσιακές κουλτούρες της Ελλάδας και αρκετών άλλων χωρών, κυρίως της Μεσογείου αλλά όχι μόνο, τα συνενώνει με τον δικό της τρόπο, τα φέρνει στο σήμερα και τα εκφράζει με μια διαδικασία την οποία επιμελείται και ελέγχει πλήρως η ίδια από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν πρόκειται για δικά της τραγούδια γράφει η ίδια την μουσική κα τον στίχο τους και στη συνέχεια κάνει την παραγωγή, σκηνοθετεί τα βίντεο τους, καθορίζει την ενδυματολογία τους και φροντίζει την κινησιολογία τους, έστω και αν δεν είναι χορεύτρια και πολύ περισσότερο χορογράφος.
Συγκυριακά ή μη είχε εξαρχής τα εφόδια για αυτό και με σκληρή δουλειά απέκτησε ακόμα περισσότερα. Παιδί ενός Σουδανού και μίας Ελληνίδας σπούδασε με υποτροφία στο έγκριτο Berklee College of Music της Βοστόνης jazz τραγούδι με τον σπουδαίο Bobby McFerrin αλλά και σύνθεση και παραγωγή ενώ έχει κάνει και θεατρικές σπουδές και μάλιστα έπαιξε σε μερικές θεατρικές παραστάσεις.
Με βάση αυτή την πολύ στέρεη εφ’ όλης της ύλης παιδεία υλοποίησε υπομονετικά και με πολλή προσοχή το καθαρά προσωπικό δημιουργικό και κυρίως εκφραστικό όραμα της. Ποιο είναι τώρα αυτό; Αν το δούμε αντικειμενικά τίποτα άλλο από την ελληνική εκδοχή του λεγόμενου ethnobeat, μιας εκσυγχρονισμένης δηλαδή μορφής εκφάνσεων της world music, εξαιρετικά ρυθμικής και με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία (που και εκείνη χρησιμοποιεί συχνά στις ηχογραφήσεις του υλικού της). Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό στη χώρα μας, αρκετοί και κάποιες το έχουν επιχειρήσει στο παρελθόν, κανένας και καμία όμως τόσο αυθεντικά, ολοκληρωμένα και με τέτοια τελειότητα της φόρμας όσο η Μαρίνα Σάττι.
Αν το σκεφτούμε περίπου από το 2000 το ethnobeat είναι η δεύτερη κυρίαρχη τάση – με πρώτη την all time classic power ballad – του διαγωνισμού της Eurovision, με ένα από τα πρώτα και πιο χαρακτηριστικά δείγματα της το «My Number One» του Χρήστου Δάντη (σε στίχους της Ναταλίας Γερμανού) με το οποίο η Ελενα Παπαπαρίζου κατέκτησε για πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα φορά την πρώτη θέση για την Ελλάδα. Ναι, πρόκειται για «συνταγή» που οδηγεί σε υψηλές θέσεις, ακόμα και την πρώτη, στον διαγωνισμό και την οποία η Μαρίνα Σάττι την κατέχει αλλά και την εφαρμόζει περισσότερο και από άψογα.
Υπό αυτή την έννοια, είτε αρέσει σε κάποιους και κάποιες είτε όχι, η Μαρίνα Σάττι ήταν η ιδανική επιλογή, για τα δεδομένα και τους σκοπούς του διαγωνισμού της Eurovision φυσικά. Δεν είναι συμπτωματικό ότι της είχε προταθεί και άλλες φορές στο παρελθόν να εκπροσωπήσει την Ελλάδα, τότε δεν το δέχθηκε αλλά εφέτος το έκανε. Κρίνοντας από την ανταπόκριση και τις αντιδράσεις σε όλη την Ευρώπη τόσο εκείνοι/ες που την επέλεξαν όσο και η απόφαση της να δεχθεί ήταν απόλυτα δικαιολογημένα. Είναι ήδη πολύ πιθανό ότι τον Μάιο η Ελλάδα θα είναι για δεύτερη φορά η νικήτρια χώρα του διαγωνισμού της Eurovision, όποια και όση σημασία και αν έχει αυτό από ουσιαστικά μουσικής πλευράς.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την συναυλία δωρεάν και όσες φορές θέλετε.
