Εκεί ο «αιρετικός συνθέτης και παραγωγός», όπως τον χαρακτηρίζει ο Μανιάτης, μίλησε για την διαδρομή του στο χώρο και τη «ματιά» του στο ελληνικό τραγούδι.
Αντιγράφω μερικές «στιγμές» του φίλου Μωυσή Ασέρ στο φίλο Δημήτρη Μανιάτη.
«Μπαίνω στη Σχολή το 1977. Ρεμπέτικα πιο πολύ τότε ήταν μόδα. Εγώ ήμουν χατζιδακικός. Μου άρεσε πολύ κι ο Γιάννης Σπανός. Πολύ βασικό ήταν πως στη δισκογραφία τότε την εξουσία είχαν οι δημιουργοί. Από τότε που πήραν την εξουσία οι τραγουδιστές, από το 1975, χάλασε η δουλειά. Ετσι άρχισαν να γράφουν και λιγότερο πολλοί συνθέτες. Εχω μια γνώμη πως οι ίδιοι άνθρωποι που γράφουν τα άσχημα τραγούδια γράφουν και τα ωραία».
«Εχει διαφορά το σκωπτικό από το σκωπτικό. Γιατί το χιούμορ του Λογοθέτη σε αντίθεση με άλλων έχει αγάπη μέσα. Αγαπάει το πρόσωπο που σατιρίζει, νομίζω και ο Μητσικώστας είναι σε αυτό τον δρόμο. Αγαπησιάρικο χιούμορ θα το έλεγα».
«Οι καλλιτέχνες που θα ξεχωρίσουν και θα διακριθούν είναι όσοι παίζουν ζωντανά και επιμένουν στο έργο τους. Η καλύτερη διαφήμιση είναι το ζωντανό. Σαν το ψάρι που σαλεύει. Δεν πειράζει που υπάρχει μεγάλη παραγωγή, αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, που έλεγε και ο Μάο. Μπερδεύονται τα καλά με τα κακά. Τα χειρότερα είναι τα ψευτοποιοτικά. Που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλλοι πάλι μελοποιούν μεγάλους ποιητές και νομίζουν πως είναι σπουδαίοι οι ίδιοι. Υπάρχει όμως δημιουργία σήμερα. Δεν τα παίζουν όμως τα ραδιόφωνα. Εχουν πάρει και τα πόστα μερικοί στιχουργοί και δεν αφήνουν χώρο για νέους ανθρώπους. Οι εκπομπές στην τηλεόραση παίζουν όλο τα ίδια και διώχνουν και τον κόσμο από τα μαγαζιά».
