Ένα από το πιο ελεύθερα και δημιουργικά κεφάλαια της jazz, παρουσιάζεται στο Half Note Jazz Club. Ο Αμερικανός master περκασιονίστας, πολυοργανίστας και συνθέτης Kahil El’Zabar και η καταπληκτική μπάντα του γιορτάζοντας περισσότερα από 50 χρόνια πρωτοποριακής δημιουργίας, έρχονται για τέσσερα μαγικά βράδια από 18 έως και 21 Οκτωβρίου, στην τζαζ σκηνή της πόλης.
***
-Το “Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit” έχει λάβει πολλή αγάπη και αναγνώριση. Μετά από 30 άλμπουμ ποιος είναι ο κύριος στόχος σας όταν παρουσιάζετε ένα νέο πρότζεκτ;
Κάθε νέο πρότζεκτ ενεργοποιεί τη σκέψη, και βοηθά στο να εστιάσουμε στην προσπάθειά μας να βρούμε ποιες είναι οι απαντήσεις, οι ιστορίες, το νόημα, αλλά και οι προθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν τη μουσική μας επικοινωνιακή, και κατά κάποιον τρόπο αποτελεσματική.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έμπνευσή μου έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις της ζωής, ενώ στη συνέχεια επιχειρώ να εκφράσω την ανάγκη της ίδιας της μουσικής. Το “Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit” λειτούργησε ως πρόσκληση, και ως απαίτηση να συνεχίσω να μεγαλώνω, να συνεχίσω να αναπτύσσομαι. Ακόμα, όμως, να εμβαθύνω στη διαδικασία συνειδητοποίησης πως είμαι μέρος ενός πράγματος, ενός συνόλου, και πως η δουλειά μου αποτελεί μια συνεισφορά στη σπουδαία κληρονομιά της μεγάλης μαύρης μουσικής, την οποία προσπαθώ να υπηρετώ με ακεραιότητα.
-Έχω διαβάσει κάπου ότι στη δεκαετία του 1960 κάποιοι Αφροαμερικανοί μουσικοί άρχισαν να παίζουν αφρικανικά κρουστά (African percussion), παρόλο που κάτι τέτοιο ήταν αντίθετο με τους νόμους της εποχής στον Αμερικάνικο Νότο. Η μουσική αυτή, διατηρεί τον επαναστατικό της χαρακτήρα;
Η εμπειρία των ανθρώπων στην αφρικανική διασπορά χαρακτηρίζεται από πολλές στιγμές έντονης σκληρότητας: γνώρισε τη βία, την ασέβεια, το διαχωρισμό, και την απαξίωση. Βίωσε την εκμηδένιση της πνευματικής αξίας για ό,τι δεν ευθυγραμμίζεται με τον δυτικό πολιτισμό.
Η εμπορευματοποίηση της κοινωνίας έχει καταστήσει δημοφιλείς λιγότερο σημαντικές εκφράσεις στην τέχνη, και περιόρισε την απήχηση της επαναστατικής έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, που διαμόρφωσαν την κληρονομία μέσα στην οποία εγώ μεγάλωσα. Προσωπικά, προσπαθώ να υπηρετώ με ακεραιότητα αυτές τις παραδόσεις, ώστε να τις διατηρήσω και να τις μεταδώσω σε μια μελλοντική γενιά.
Έτσι, αυτοί οι μουσικοί, στους οποίους ήμουν μέρος, που ξεκίνησαν την πρώτη αφροαμερικανική κοινότητα κρουστών τη δεκαετία του 1960, ήταν οραματιστές. Προσπάθησαν να εκφράσουν κάτι που θα τους συνέδεε με τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και με όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Χρησιμοποιώντας το ρυθμό, όχι με συμβατικό τρόπο, αλλά ως βασικό κλειδί για το πώς η καρδιά κινείται στα σώματά μας, επιχείρησαν να συνδεθούν με ολόκληρη την ανθρωπότητα.
– Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σύνδεση που επιδιώκετε να να δημιουργήσετε κάθε φορά που ανεβαίνετε στη σκηνή;
Δεν υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να προσεγγίσεις το οτιδήποτε. Αισθάνομαι πως το σημαντικό είναι να συντονίζομαι στη στιγμή και να εναρμονίζομαι με αυτούς στους οποίους παρουσιάζω πράγματα και στους οποίους εκφράζομαι καλλιτεχνικά. Με αυτόν τον τρόπο, εκείνη τη στιγμή, επιτυγχάνεται μια μοναδική σύνδεση που μεταμορφώνει την τελετουργία στην οποία όλοι συμμετέχουμε, εμείς ως οι παίκτες, μαζί με εκείνους που μοιραζόμαστε την τέχνη μας, τους ακροατές. Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει μια συνέχεια μιας αρχαίας παράδοσης που φέρνει το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα σε ένα χώρο αποκάλυψης, επίλυσης και αναπροσαρμογής.
-Το Half Note αποτελεί αγαπημένο μουσικό κλάμπ για πολλούς στην Αθήνα. Για εσάς, πίσω στο Σικάγο, υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μέρος που σας αρέσει να παίζετε και να ακούτε μουσική;
Έχουν υπάρξει τόσα αγαπημένα μέρη με τα χρόνια! Βγαίνω και ακούω μουσική σε συναυλιακούς χώρους από το 1968! Στο Σικάγο, υπήρχαν κλαμπ όπως το McKee’s, όπου έπαιζαν ο Coltrane, ο Monk και ο Horace Silver και πολλοί άλλοι μουσικοί. Και ήταν και ένα άλλο κλαμπ που λεγόταν Bee Hive, όπως και οι διάφοροι χώροι του AACM (Association for the Advancement of Creative Musicians), το Child City, το Transition East, το Παρεκκλήσι του Πανεπιστημίου του Σικάγο.
Είχα και εγώ ένα τζαζ κλαμπ στο κέντρο της πόλης τη δεκαετία του ’80, ενώ το ’90, είχα στην ιδιοκτησία μου ένα που λεγόταν Rituals. Πραγματικά μου άρεσε να ακούω μουσική στα δικά μου κλαμπ, και να ακούω καλλιτέχνες να παίζουν εκεί, γιατί πίστευα ότι είχα μια ευαισθησία, που βοηθούσε στο να παρουσιάζω, και να αναδεικνύω τη δουλειά τους.
Φυσικά, υπάρχει το Jazz Showcase, το οποίο αποτελεί κάπως την πρωτοπορία της μουσικής σκηνής του Σικάγο. Ακόμα θυμάμαι το HotHouse στις αρχές της δεκαετίας του 2000…
Στο Steppenwolf Theatre, το θέατρο των John Malkovich και Gary Sinise, δημιούργησα μια σειρά με τίτλο “Traffic”. Από εκεί μπορώ να ανακαλέσω σπουδαίες εμπειρίες με το Art Ensemble, την ποιήτρια Ntozake Shange και το World Saxophone Quartet.
Έτσι και σήμερα υπάρχουν σπουδαία κλαμπ και συναυλιακοί χώροι στο Σικάγο, όπου νέοι καλλιτέχνες παρουσίαζουν τα πρότζεκτς και τις μουσικές τους. Τα επισκέπτομαι περιστασιακά όταν βρίσκομαι εκεί, αλλά αυτή τη στιγμή επειδή περιοδεύω σε όλο τον κόσμο, δεν έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω.
Photo Credit Κεντρικής εικόνας θέματος: Adam Tarasiuk
Διαβάστε επίσης:
Kahil El’Zabar – Ethnic Heritage Ensemble: Ένας μουσικός μύθος στο Half Note!
