Η Μαρία Φαραντούρη ρίχνει φως σε ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που έχει και που λίγοι γνωρίζουν. Ότι δηλαδή μετά από πολιομυελίτιδα που πέρασε στην τρυφερή ηλικία των 2,5 ετών, αντιμετωπίζει ένα κινητικό πρόβλημα.
H κορυφαία ερμηνεύτρια, μίλησε σε σπάνια συνέντευξή της για την περιπέτεια που είχε, τονίζοντας πως έχει μάθει πλέον να ζει με αυτό το πρόβλημα και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να έχει μία φυσιολογική καθημερινότητα…
Η λέξη «καραντίνα» με την οποία οι περισσότεροι εξοικειωθήκαμε πρόσφατα δεν ήταν πρωτόγνωρη για σας, έτσι δεν είναι;
Ναι, μόνο που όταν τη βίωσα ήμουν πολύ μικρό παιδί, δυόμισι χρόνων, δεν είχα συνείδηση. Το μικρόβιο εκδηλώθηκε με γρίπη, πολύ πυρετό κ,τ.λ. Όταν πέρασε η γρίπη πήγα να περπατήσω και δεν μπορούσα. Το πήραμε εγώ και δύο-τρία άλλα παιδιά στη γειτονιά που δεν προλάβαμε να κάνουμε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας. Ήταν το ‘50-51.
Μνήμες από εκείνη την περίοδο έχετε;
Πολύ λίγες, από το νοσοκομείο. Θυμάμαι ότι δεν άφηναν τους γονείς μου να μπουν μέσα. Με έβλεπαν από ένα παράθυρο και φώναζαν «Μαιρούλα, Μαιρούλα!». Ήμουν ένα χρόνο στο Παίδων. Μετά που γύρισα στο σπίτι δεν μιλούσα. Ξέρετε τι σημαίνει να αποχωρίζεσαι δύο χρόνων τους γονείς σου; Σιγά-σιγά με την αγάπη και την αγκαλιά τους άρχισα να μιλάω. Είχα έναν πολύ ευαίσθητο πατερούλη. Κεφαλονίτη. Και όταν ερχόταν από τη δουλειά στο σπίτι μας, στη Νέα Ιωνία, με έπαιρνε στα πόδια του, έπινε το κρασάκι του και μου τραγουδούσε.
Τον κουβαλάτε μέχρι σήμερα αυτόν τον πρώιμο αποχωρισμό;
Το έχω δουλέψει, το έχω αναλύσει με ειδικό. Και ασφαλώς πάντα σε συνοδεύει μία ανασφάλεια. Δεν μπορούσα π.χ. το σκοτάδι. Πάθαινα πανικούς. Αλλά σιγά-σιγά το ξεπέρασα και χάρη σε αυτή την όμορφη συντροφικότητα με τον Τηλέμαχο, αισθάνθηκα μια ασφάλεια. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Γιατί, ξέρετε, η πολιομυελίτιδα δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.
Ήταν μόνο το μεγάλο σας δώρο, η φωνή, που αντιστάθμιζε το κινητικό πρόβλημα ή υπήρχε και κάτι άλλο που σας βοήθησε να αντεπεξέλθετε;
Ο χαρακτήρας μου και το πώς με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Αλλά κυρίως το πάθος μου με τη μουσική, το οποίο διαφαινόταν από πολύ νωρίς. Από τριών χρονών παιδάκι που άκουγα ραδιόφωνο και τραγουδούσα. Στο σπίτι η μουσική μας ήταν μπελ κάντο, καντάδες κ,ο.κ., αλλά και η κλασική με συνέπαιρνε. Τα ξαδέλφια, π.χ., μου έφερναν και άκουγα Βέρντι. Άκουγα και θέατρο, π.χ. την εκπομπή «Το θέατρο στο μικρόφωνο» του Αχιλλέα Μαμάκη. Μετά που βγήκα από το νοσοκομείο έτρεχα κι εγώ για παιχνίδι στη γειτονιά. Και μετά που πήγα στο εξωτερικό δεν το σκεφτόμουνα. Όταν είσαι νέα… Ήμουν και αδύνατη και είχα βρει ισορροπίες. Σιγά-σιγά όμως, με το χρόνο, έχει δυσκολέψει… Αλλά περπατάω, κάνω φυσιοθεραπεία, γυμναστική. Έχω μάθει να ζω με αυτό. Και είναι τύχη ή ευλογία, δεν ξέρω πώς να το πω, ότι έχω αυτή την αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι. Μετά ήταν και το υπέροχο ταξίδι που έκανα με έναν Μίκη Θεοδωράκη. Τόσο ωραίο, τόσο πυκνό, με τις ομορφιές του και τα δύσκολά του, σε γέμιζε και ξεπερνούσες όλα τα άλλα προβλήματα.
Πηγή: Marie Claire
