Ο ερμηνευτής σε μια «ζεστή» στιγμή της πορείας του, μετά και την επιτυχία του «Σασμού» όπου μας αποκαλύφθηκε και ως καλοσμιλεμένος στιχουργός, ακολουθεί μια απαιτητική στράτα εμπιστευόμενος τον δεξιοτέχνη της κλασικής κιθάρας και συνθέτη Μανόλη Ανδρουλιδάκη και τους πάντα ιδιαίτερους στίχους του αλησμόνητου Άλκη Αλκαίου.
Κάποτε, όχι πολύ μακριά πίσω στο χρόνο, τέτοιες κινήσεις φάνταζαν αυτονόητες, τώρα όμως στη γενικότερη μουσικοκλιματική αλλαγή, θεωρούνται… ζόρικες υποθέσεις.
Ο Κότσιρας όμως συνεχίζει τη συνεπή ρότα του, προτάσσοντας ένα ερμηνευτικό πρόσωπο με καθαρόαιμα -και όχι γιαλαντζί- «ηθικά» πλεονεκτήματα του… χθες.
Χρόνια τώρα, απ’ το ξεκίνημά του μέχρι και το τωρινό μέστωμά του, κράτησε αποστάσεις από τα «φθηνά» και «πρόσκαιρα» ακόμα κι όταν οι σειρήνες τον κύκλωναν επικίνδυνα με το δελεαστικό κάλεσμά τους.
Σε μια εποχή όπου δυσαναπλήρωτες απουσίες κάνουν αισθητή την… παρουσία τους, πληθαίνοντας και βαθαίνοντας τα ρήγματα σε όσα μας ενώνουν με τα αμανάτια του τραγουδιού των πηγαίων μαστόρων μας, ο Κότσιρας ορθώνει ανάστημα, δίχως μάλιστα να το πολυεπικαλείται ούτε να το μοστράρει επιτήδεια.
Δεν έχω «ανοιγοκλείσει» την ακρόαση των τραγουδιών του «Παράθυρου Στο Άπειρο». Μια «πρώτη γνωριμία» έχω κάνει μαζί τους.
Στρωτός στο ξεδίπλωμά του, συγκριτικά με άλλες στιγμές του ο Αλκαίος, τον περιδιαβαίνει γήινα και γλυκότροπα, ακόμα και στις πικρές στιγμές του, ο Ανδρουλιδάκης. Συνταιριαστός ο Κότσιρας. Όπως περνούν «Τα Ελάφια στο Ποτάμι».
