Από τότε που άνοιξε το 1929, το Chateau Marmont υπήρξε το αγαπημένο καταφύγιο ηθοποιών, συγγραφέων, μουσικών και σκηνοθετών που αποζητούσαν ένα προσωρινό (ή μερικές φορές όχι και τόσο προσωρινό) σπίτι μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα του κοινού και του Τύπου.
Όπως λέει και η παροιμία του παλιού Χόλιγουντ: «Αν θέλεις να σε δουν, πήγαινε στο Beverly Hills Hotel. Αν δεν θέλεις να σε δουν, πήγαινε στο Chateau Marmont»
Το Chateau ήταν το πνευματικό παιδί του δικηγόρου του Λος Άντζελες, Fred Horowitz, ο οποίος προσέλαβε τους αρχιτέκτονες Arnold A. Weitzman και William Douglas Lee για να χτίσουν ένα κτίριο διαμερισμάτων εμπνευσμένο από τα ευρωπαϊκά châteaux, ιδίως το Château d’Amboise στην κοιλάδα του Λίγηρα στη Γαλλία.
Το Chateau Marmont άνοιξε την 1η Φεβρουαρίου 1929, προσφέροντας επιπλωμένα διαμερίσματα με ένα έως έξι δωμάτια. Το πιο ευρύχωρο ρετιρέ κόστιζε 750 δολάρια το μήνα (περίπου 13.453 δολάρια σήμερα)
Το κτίριο σε σχήμα Γ με γαλλικές επιρροές
Ο Horowitz επέλεξε τον αριθμό 8221 στη Sunset Boulevard, μια τοποθεσία στην πλαγιά ενός λόφου στη βορειοδυτική πλευρά της Sunset Boulevard και της Marmont Lane στο Δυτικό Χόλιγουντ, για το συγκρότημά του, το οποίο κατασκευάστηκε από έναν αντισεισμικό συνδυασμό σκυροδέματος και οπλισμένου χάλυβα.
Το κτίριο σε σχήμα Γ με γαλλικές επιρροές είχε έναν πυργίσκο και μια απότομη στέγη από σχιστόλιθο και βρισκόταν πάνω από ένα γκαράζ με χώρο στάθμευσης. Στο εσωτερικό, οι αρχιτέκτονες διαμόρφωσαν 43 διαμερίσματα με ποικιλία κατόψεων και γοτθικών λεπτομερειών.
Το Chateau Marmont άνοιξε την 1η Φεβρουαρίου 1929, προσφέροντας επιπλωμένα διαμερίσματα με ένα έως έξι δωμάτια. Το πιο ευρύχωρο ρετιρέ κόστιζε 750 δολάρια το μήνα (περίπου 13.453 δολάρια σήμερα).
Ένας χώρος του ξενοδοχείου / Photo: Wikimedia Commons
Ένας χώρος του ξενοδοχείου / Photo: Wikimedia Commons
Η Μεγάλη Ύφεση και η αλλαγή ιδιοκτήτη
Αφού ο Horowitz και οι επενδυτές του επλήγησαν από τη Μεγάλη Ύφεση, το Chateau Marmont πωλήθηκε το 1931 έναντι 750.000 δολαρίων στον Albert E. Smith, ιδρυτή της εταιρείας κινηματογραφικών ταινιών Vitagraph.
Ο Smith μετέτρεψε το ακίνητο σε ξενοδοχείο, εκμεταλλευόμενος το κύμα των επισκεπτών που έφταναν στο Λος Άντζελες για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932. Ο Smith προσέλαβε την ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Ann Little για να διαχειριστεί το ακίνητο και βοήθησε στην ανάπτυξη της χαρακτηριστικής αισθητικής του Chateau.
Η Little αναδιακόσμησε το Chateau με ένα εκλεκτικό μείγμα αντικειμένων από τις περιουσίες των κατοίκων της Νότιας Καλιφόρνιας που προσπαθούσαν να αναπληρώσουν τις απώλειές τους μετά τη Μεγάλη Ύφεση και πρόσθεσε ανέσεις, όπως βασική υπηρεσία δωματίου.
Ο Brettauer πούλησε το Chateau Marmont το 1963 και το ακίνητο θα περνούσε από διάφορους ιδιοκτήτες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ξενοδοχείο έπεσε σε κατάσταση ερείπωσης
Κι άλλες αλλαγές συν νέοι ιδιοκτήτες
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Sunset Strip έγινε hotspot, με τον πύργο Sunset Tower, το Trocadero και το φαρμακείο Schwab’s να ανοίγουν κοντά στο Chateau και να αυξάνουν τη γοητεία της περιοχής.
Το 1937, ο Smith αγόρασε ένα οικόπεδο ανατολικά του Chateau με αρκετές υπάρχουσες διώροφες ενοικιαζόμενες κατοικίες και τις μετέτρεψε στα πρώτα από τα διάσημα πλέον μπανγκαλόου, τα οποία προσέφεραν στους αστέρες του Χόλιγουντ ακόμη περισσότερη ιδιωτικότητα στο ήδη κλειστό ξενοδοχείο.
Ο Smith πούλησε το ξενοδοχείο το 1942 για 350.000 δολάρια στον Γερμανό τραπεζίτη Erwin Brettauer. Ενώ ο νέος ιδιοκτήτης εξάλειψε πολλές από τις ανέσεις και τις παραδόσεις που είχε ενσωματώσει η Little, επένδυσε επίσης στο ακίνητο, προσλαμβάνοντας μεταξύ άλλων τον σχεδιαστή κοστουμιών Don Loper για να ανακαινίσει το ρετιρέ.
Ο Brettauer πρόσθεσε μια μικρή εξωτερική πισίνα το καλοκαίρι του 1947, η οποία έγινε γρήγορα το σημείο G του ξενοδοχείου. Το 1951 αγόρασε ένα οικόπεδο στη βορειοδυτική γωνία του χώρου και προσέλαβε τον μοντερνιστή αρχιτέκτονα Craig Ellwood, γνωστό για τα Case Study Houses, για να χτίσει δύο επιπλέον σύγχρονα μπανγκαλόου, τα οποία άνοιξαν το 1952.
Ο Brettauer πούλησε το Chateau Marmont το 1963 και το ακίνητο θα περνούσε από διάφορους ιδιοκτήτες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ξενοδοχείο έπεσε σε κατάσταση ερείπωσης. Το 1975, αγοράστηκε για 1 εκατομμύριο δολάρια από την Sarlot-Kantarjian, μια εταιρεία ανάπτυξης και κατασκευής ακινήτων που ανήκε στους Raymond Sarlot και Karl Kantarjian, οι οποίοι έκαναν το Chateau Marmont να ανακηρυχθεί ιστορικό πολιτιστικό μνημείο την άνοιξη του 1976.
Μια κλειστή λέσχη απομόνωσης
Το 1990, ο ξενοδόχος André Balazs, ο οποίος είναι επίσης ιδιοκτήτης του Chiltern Firehouse στο Λονδίνο και του Sunset Beach στο Shelter Island της Νέας Υόρκης, αγόρασε το ιστορικό πλέον ξενοδοχείο Chateau Marmont για 12 εκατομμύρια δολάρια από τους Sarlot και Kantarjian.
Ο Balazs αναμόρφωσε το ξενοδοχείο και την εικόνα του, δίνοντας στο άθλιο σημείο μια νέα αριστοκρατική λάμψη. Προστέθηκαν νέες ανέσεις, όπως γυμναστήριο, πλήρης υπηρεσία δωματίου και υπαίθρια καθιστικά. Ο Balazs παρουσίασε το Bar Marmont στη Sunset Boulevard το 1995, φιλοξενώντας το πάρτι των 21ων γενεθλίων του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο τη νύχτα των εγκαινίων, και το 2003 άνοιξε το πρώτο εστιατόριο του πολυτελούς ξενοδοχείου. Ένα ιαπωνικό εστιατόριο Chateau Hanare άνοιξε σε ένα από τα μπανγκαλόου το 2018, έκτοτε όμως έκλεισε, μαζί με το Bar Marmont.
Ο Balazs ανακοίνωσε σχέδια για τη μετατροπή του Chateau Marmont σε ιδιωτικό ξενοδοχείο μόνο για μέλη το 2020, αλλά το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε το 2022, την ίδια χρονιά που το προσωπικό του ξενοδοχείου κατάφερε να συνδικαλιστεί.
Η Ντέμπορα Χάρι φωτογραφημένη από την Άνι Λίμποβιτς το 1979
«Αν πρέπει να μπλέξεις, πήγαινε στο Marmont»
Εδώ και 90 χρόνια, το ξενοδοχείο Chateau Marmont του Χόλιγουντ φυλάει τη λεωφόρο Sunset Boulevard, παρέχοντας ένα διακριτικό καταφύγιο για διασημότητες, ροκ σταρ, συγγραφείς και καλλιτέχνες που μπορούν να χαλαρώσουν και να είναι ο εαυτός τους ιδιωτικά, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Μπορεί να μην ήταν το πιο λαμπερό ή ακριβό ξενοδοχείο στο Λος Άντζελες, αλλά σίγουρα ήταν -και εξακολουθεί να είναι- το πιο διαβόητο. Όποιος ήταν κάποιος σε αυτή την πόλη είχε μια ιστορία του Chateau Marmont να διηγηθεί. «Αν πρέπει να μπλέξεις, πήγαινε στο Marmont», είχε πει κάποτε ο πρόεδρος της Columbia Pictures, Harry Cohn.
Στο βιβλίο του 2019, του Shawn Levy, The Castle on Sunset: Life, Death, Love, Art, and Scandal at Hollywood’s Chateau Marmont, το οποίο υπήρχαν σχέδια να μεταφερθεί σε σειρά στην HBO από τον John Krasinski, ο συγγραφέας καταπιάνεται με την πλούσια, πολύχρωμη -και συχνά επώδυνη- ιστορία του ιστορικού ξενοδοχείου.
Το βιβλίο του 2019, του Shawn Levy, The Castle on Sunset: Life, Death, Love, Art, and Scandal at Hollywood’s Chateau Marmont
Δείτε το σχετικό βίντεο
Σκανδαλώδεις ιστορίες πίσω από τους ψηλούς φράχτες του Marmont
Ο Μπίλι Γουάιλντερ κοιμήθηκε στο μπάνιο του λόμπι
Πριν γίνει ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ, με επιτυχίες όπως τα The Seven Year Itch, Sunset Boulevard, Some Like It Hot και The Apartment, για το οποίο έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε Όσκαρ παραγωγής, σεναρίου και σκηνοθεσίας για την ίδια ταινία, ο Μπίλι Γουάιλντερ ήταν ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας που διέφυγε από τη χιτλερική Γερμανία τη δεκαετία του 1930. Μέχρι το 1934, είχε φτάσει στο Χόλιγουντ. Έμεινε τρεις φορές στο Chateau Marmont.
Την πρώτη φορά έμεινε στο φθηνότερο (και χωρίς παράθυρα) δωμάτιο που διέθεταν. Στη συνέχεια έφυγε για να επισκεφθεί τη μητέρα του στην Ευρώπη και όταν επέστρεψε, το ξενοδοχείο ήταν εντελώς ξεπουλημένο. Ως συμβιβασμό, επέτρεψαν στον Γουάιλντερ να μείνει σε έναν προθάλαμο σε μέγεθος ντουλάπας της γυναικείας τουαλέτας του λόμπι. «Ήταν ένα μικρό δωμάτιο», είπε, «αλλά είχε έξι τουαλέτες». Η κατάστασή του αναβαθμίστηκε όταν επέστρεψε για τρίτη φορά, αυτή τη φορά με τη σύζυγό του Τζούντιθ Κόπικους – πήραν σουίτα με θέα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο ηθοποιός και τραγουδιστής Ρίτσαρντ Χάρις αποκλείστηκε για πάντα όταν επέστρεψε στο ξενοδοχείο μεθυσμένος και γύρισε χτυπώντας τις πόρτες των πελατών φωνάζοντας ότι έπεσε πυρηνική βόμβα
Photo: Wikimedia Commons
Ο Χάουαρντ Χιουζ επέδειξε πολλές ακατάλληλες συμπεριφορές
Ο Erwin Brettauer, ο τρίτος ιδιοκτήτης του Chateau Marmont, εγκατέστησε μια πολιτική ανοιχτότητας και συμπερίληψης, η οποία προήλθε από την εμπειρία του να βλέπει από πρώτο χέρι την άνοδο του αντισημιτισμού στην πατρίδα του, τη Γερμανία, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά σύμφωνα με τον Levy, ο Χάουαρντ Χιουζ δεν ήταν σύμφωνος.
Γράφει: «Ο Χιουζ ήταν τόσο απρόθυμος να αλληλεπιδράσει με τους μαύρους υπαλλήλους του ξενοδοχείου, ώστε κατέβαλλε αυστηρές προσπάθειες για να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, παρκάροντας το αυτοκίνητό του έξω στο δρόμο όταν ένας μαύρος παρκαδόρος είχε βάρδια στο γκαράζ και ανεβαίνοντας τις σκάλες για το ρετιρέ αντί να μοιραστεί στενή επαφή με τον μαύρο χειριστή του ανελκυστήρα». Ήταν η αρχή της καθόδου του μεγαλοεπιχειρηματία και σκηνοθέτη στην ψυχική ασθένεια. Είχε επίσης τη συνήθεια να χρησιμοποιεί τη θέα του ρετιρέ του για να κατασκοπεύει με κιάλια τα κορίτσια που έκαναν ηλιοθεραπεία στην πισίνα.
Ο Ντέζι Αρνάζ έμενε στο Chateau Marmont κάθε φορά που τσακωνόταν με τη σύζυγό του Λουσίλ Μπολ
Έγιναν διάσημοι ως οι αξιαγάπητοι Lucy και Ricky Ricardo στο I Love Lucy, αλλά πίσω από τις σκηνές, ο γάμος τους δεν ήταν καθόλου τόσο χαριτωμένος – ή αστείος. Εκείνος απατούσε συνεχώς, εκείνη το ανακάλυπτε, τσακώνονταν και εκείνος δραπέτευε σε μια σουίτα στο Marmont.
Τελικά τα ξανάβρισκαν, και ο κύκλος ξεκινούσε από την αρχή. Μια φορά, σύμφωνα με τον θρύλο, οι δυο τους τσακώνονταν στη βεράντα της σουίτας του, όταν ένας χαρτοφύλακας πετάχτηκε στον αέρα. Έσκασε και μια βροχή από μετρητά έπεσε στη Sunset Boulevard.
Ο Επαναστάτης χωρίς αιτία δεν θα είχε γυριστεί χωρίς το Chateau Marmont
«Μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας γράφτηκε, σχεδιάστηκε, διανεμήθηκε, έκανε πρόβες και, κατά κάποιο τρόπο, έζησε σε μεγάλο βαθμό στους χώρους του Marmont», γράφει ο Levy. Το 1952 ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Νίκολας Ρέι μετακόμισε σε ένα μπανγκαλόου αφού βρήκε τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Γκλόρια Γκράχαμ, στο κρεβάτι με τον 13χρονο γιο του Tony από τον πρώτο του γάμο. Ανέκαμψε γρήγορα, με αστέρες όπως η Τζόαν Κρόφορντ, η Μέριλιν Μονρόε, η Τζέιν Μάνσφιλντ και η Ζα Ζα Γκάμπορ. Λίγο καιρό αφότου πήρε έγκριση από το στούντιο για τον Επαναστάτη χωρίς αιτία και άρχισε να συναντά ηθοποιούς και σεναριογράφους, ο Ρέι γνώρισε τον Τζέιμς Ντιν.
Στη συνέχεια, ο συγγραφέας Στιούαρτ Στερν μπήκε στο παιχνίδι και άρχισε να δουλεύει το σενάριο. Ο Ρέι διασκέδαζε τους ανθρώπους της βιομηχανίας στο μπανγκαλόου του και διοργάνωνε κυριακάτικες συγκεντρώσεις στις οποίες εμφανίζονταν συχνά ο Ντιν, ο Ντένις Χόπερ και άλλοι ηθοποιοί. Καθώς το σενάριο της ταινίας προχωρούσε, ο Ρέι άρχισε να χρησιμοποιεί το μπανγκαλόου του ως χώρο πρόβας.
Στη συνέχεια υπήρξε η σχέση του Νίκολας Ρέι με την 16χρονη Νάταλι Γουντ
Μεταξύ των καλεσμένων της Κυριακής ήταν και η Νάταλι Γουντ, η οποία ήθελε απεγνωσμένα να ξεφορτωθεί την εικόνα της και να πάρει μέρος στην ταινία του Ρέι. Έκανε τα πάντα για να εμφανίζεται όπου βρισκόταν ο Ρέι. Εκείνος την έβγαλε μερικές φορές για δείπνο και τελικά έγιναν εραστές. Ήταν 27 χρόνια μεγαλύτερός της.
Κατά τη διάρκεια ενός από τα πάρτι του Ρέι σε μπανγκαλόου, η Γουντ συμπάθησε τον 18χρονο Ντένις Χόπερ. Μετά από μια νύχτα διασκέδασης μαζί, οι δυο τους ενεπλάκησαν σε αυτοκινητιστικό ατύχημα επιστρέφοντας στο Marmont. Στο νοσοκομείο, η Γουντ είπε στους γιατρούς να καλέσουν τον Ρέι. Όταν έφτασε ο σκηνοθέτης, είπε: «Με αποκάλεσαν καταραμένη νεαρή παραβάτισσα. Τώρα θα πάρω το ρόλο;».
Η Μπέτι Ντέιβις παραλίγο να κάψει το ξενοδοχείο-δύο φορές
Το 1958, η ηθοποιός αποκοιμήθηκε στο μπανγκαλόου της ενώ έβλεπε μια από τις παλιές της ταινίες και έβαλε φωτιά στο δωμάτιο με το τσιγάρο της. Ο ηθοποιός Λου Γιακόμπι, που έμενε δίπλα, είδε τον καπνό να βγαίνει από το παράθυρο και πιθανότατα της έσωσε τη ζωή. Όλο το ξενοδοχείο έπρεπε να εκκενωθεί. Συνέβη ξανά λίγα χρόνια αργότερα, όταν ένα ηλεκτρικό βραχυκύκλωμα ενεργοποίησε συναγερμό. Δεν ξαναπήγε ποτέ πίσω.
Photo: Wikimedia Commons
Τα άγρια πάρτι των Led Zeppelin τους έδιωξαν από το κεντρικό κτίριο
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους το 1968, τα πάρτι του συγκροτήματος, τα άπειρα κορίτσια (έκλεψαν ένα καροτσάκι με τρόφιμα για να μεταφέρουν γυμνά κορίτσια από το ένα δωμάτιο στο άλλο) και οι επανειλημμένες κλήσεις στην υπηρεσία δωματίου για περισσότερο αλκοόλ τους έκαναν να μεταφερθούν σε ένα μπανγκαλόου. Αλλά «η διαμονή τους ήταν σχετικά ήμερη», γράφει ο Levy.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο ηθοποιός και τραγουδιστής Ρίτσαρντ Χάρις αποκλείστηκε για πάντα όταν επέστρεψε στο ξενοδοχείο μεθυσμένος και γύρισε χτυπώντας τις πόρτες των πελατών φωνάζοντας ότι έπεσε πυρηνική βόμβα. Το επόμενο πρωί βρήκε τα πράγματά του στο πεζοδρόμιο. Και μετά ήταν ο Τζιμ Μόρισον, ο οποίος έμεινε στο Marmont το 1970, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του. Εκτός από το ποτό και τα ναρκωτικά, είχε τη συνήθεια να αιωρείται ανάμεσα σε παράθυρα και μπαλκόνια χρησιμοποιώντας κλαδιά δέντρων και σωλήνες αποχέτευσης. Προσπάθησε να το κάνει εδώ και έπεσε δύο ορόφους.
Η Σάρον Τέιτ και ο Ρομάν Πολάνσκι μετακόμισαν από το Chateau Marmont έξι μήνες πριν από τους φόνους του Μάνσον
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Τέιτ και ο Πολάνσκι, νέοι, νεόνυμφοι και ερωτευμένοι, εγκαταστάθηκαν στο Chateau Marmont. Διοργάνωναν πάρτι τα βράδια της Παρασκευής, συγκεντρώνοντας την παρέα των φίλων τους που περιελάμβανε τον Γουόρεν Μπίτι, τον Τζακ Νίκολσον και τη Μία Φάροου. Όταν η Τέιτ έμεινε έγκυος στις αρχές του 1969, οι δυο τους αποφάσισαν να μετακομίσουν σε κανονικό σπίτι. Σκέφτηκε ότι θα ήταν ακατάλληλο να μεγαλώσει ένα νεογέννητο σε ένα ξενοδοχείο.
Εκείνο τον Φεβρουάριο βρήκαν το σπίτι στο Cielo Drive, το οποίο μόλις είχε αδειάσει από την Κάντις Μπέργκεν και τον Τέρι Μέλτσερ μετά τον χωρισμό τους. Ο κύριος και η κυρία Πολάνσκι πήγαν στη συνέχεια στην Ευρώπη για τα γυρίσματα της νέας ταινίας της Τέιτ και στον όγδοο μήνα της, εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στην Καλιφόρνια, ενώ ο Πολάνσκι έμεινε πίσω. Η Τέιτ, το αγέννητο παιδί της και οι φίλοι της Wojciech Frykowski, Abigail Folger, Jay Sebring και ένας επισκέπτης ονόματι Steve Parent θα έπεφταν θύματα άγριων δολοφονιών από μέλη της αίρεσης του Τσαρλς Μάνσον. Σε μια σκληρή τροπή της μοίρας, ο Μάνσον είχε βάλει πραγματικά στο στόχαστρο τον Μέλτσερ, επειδή ο παραγωγός δίσκων είχε σταματήσει να βοηθά τον Μάνσον να αναπτύξει την επίδοξη μουσική του καριέρα. «Η δεκαετία του ’60 τελείωσε απότομα στις 9 Αυγούστου 1969», έγραψε η Τζόαν Ντίντιον.
Οι τραγικοί θάνατοι του Τζον Μπελούσι και του Χέλμουτ Νιούτον
Ο τριαντατριάχρονος κωμικός Τζον Μπελούσι ήταν ήδη σε άσχημη κατάσταση, όταν τον Φεβρουάριο του 1982 πήγε στο μπανγκαλόου του. Η επιθετική χρήση ναρκωτικών που έκανε ήταν ήδη γνωστή -αλλά ανεκτή- στην πόλη. Οι προσπάθειες της συζύγου του Τζούντι και του καλύτερου φίλου του Νταν Ακρόιντ να του βρουν βοήθεια ήταν μάταιες. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν τον Μπελούσι ζωντανό.
Βρέθηκε αναίσθητος στο δωμάτιό του στις 5 Μαρτίου 1982, από τον προσωπικό του γυμναστή και σωματοφύλακα, Bill Wallace. Σημάδια από βελόνες στο χέρι του υποδείκνυαν υπερβολική δόση. Δεν άργησαν να το πάρουν είδηση τα μέσα ενημέρωσης και οι παπαράτσι κατέκλυσαν το ξενοδοχείο. Για χρόνια μετά, το Chateau Marmont θα γινόταν γνωστό ως το μέρος όπου πέθανε ο Τζον Μπελούσι.
Το 2004, το ξενοδοχείο ήταν ο τόπος μιας άλλης τραγικής απώλειας, όταν ο Χέλμουτ Νιούτον, ο θρυλικός φωτογράφος μόδας, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του βγαίνοντας από το γκαράζ του Marmont και προσέκρουσε θανάσιμα σε τοίχο. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε πάθει καρδιακή προσβολή που προκάλεσε το ατύχημα.
Η στιγμή #MeToo του Marmont
Το 2017, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο-ρεπορτάζ που περιγράφει λεπτομερώς τις πολυάριθμες καταγγελίες για σεξουαλική επίθεση που διατυπώθηκαν κατά του ξενοδόχου Andre Balazs, ιδιοκτήτη του Marmont, μαζί με τα Standard Hotels, το Mercer του Soho και το Chiltern Firehouse του Λονδίνου.
Λίγο αργότερα, οι Times δημοσίευσαν άλλη μια ιστορία, αυτή τη φορά για τις αρπακτικές συμπεριφορές των πιο διάσημων φωτογράφων της μόδας, με γραφικές λεπτομέρειες για το πώς ο Μάριο Τεστίνο χρησιμοποίησε το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Chateau Marmont ως σημείο μηδέν για σεξουαλικές επιθέσεις. «Αν ήθελες να δουλέψεις με τον Μάριο, έπρεπε να κάνεις μια γυμνή φωτογράφιση στο Chateau Marmont», δήλωσε το μοντέλο Τζέισον Φεντέλ.
*Με στοιχεία από architecturaldigest.com και townandcountrymag.com
