Αυτή η αυστηρή, ωμή δήλωση είναι που της χάρισε τεράστιο αριθμό θαυμαστών μέσα σε μια νύχτα. Κάθε μέρα, προσπαθεί να επικοινωνεί με τον χαμένο αγαπημένο της πατέρα μέσω των βινυλίων του, κάτι που πέρασε τη ζωή του έχοντας εμμονή.
Μετά το αρχικό της μήνυμα, η Τζούλα επιλέγει τυχαία έναν από τους χιλιάδες δίσκους που είχε ο πατέρας της από το ράφι του δωματίου της, τον βάζει στο πικάπ και λέει τις σκέψεις της. Είναι απλό και υγιεινό. Παρά το θέμα της απώλειας, ο τόνος της Jula είναι εορταστικός, απολαμβάνοντας τους δίσκους με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε ο μπαμπάς της.
Μέχρι στιγμής, έχει καλύψει τα πάντα, από το New Wave έως το experimental (πειραματικό) και τα πάντα στο ενδιάμεσο, αποκτώντας μια βαθύτερη κατανόηση της ταυτότητας του πατέρα της.
Συνήθως, οι κριτικές της είναι θετικές, όπως με τα τραγούδια του Philip Glass από το Liquid Days. Μερικές φορές, εκπλήσσεται ευχάριστα, όπως όταν άκουγε το Residents’ Meet the Residents. Και περιστασιακά, συλλογίζεται τις αναμνήσεις με τον πατέρα της, σαν να μιλάει για το ότι είδε τους Beach Boys μαζί του ενώ έκανε ανασκόπηση της κυκλοφορίας τους το 1968, Friends.
Από τότε που απογειώθηκε το πρώτο βίντεο, η δυναμική γύρω από τη σελίδα της Jula συνέχισε να αυξάνεται. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει 279.000 followers και τα καθημερινά της βίντεο κερδίζουν 7-2 χιλιάδες likes κατά μέσο όρο. Πιο εντυπωσιακά, όμως, είναι τα σχόλια, τα οποία, μαζί με την υποστήριξη, περιλαμβάνουν ένα νεύμα έγκρισης από την Questlove στο πρώτο της βίντεο.
«Η ενότητα των σχολίων μου είναι ίσως η ωραιότερη ενότητα σχολίων που έχω δει από έναν δημιουργό περιεχομένου εδώ και πολύ καιρό», είπε. «Τραβάω τόσους πολλούς ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τη μουσική. Θα μιλήσω για έναν δίσκο και μετά κάθομαι εκεί και διαβάζω για το πώς συνδέονται οι άνθρωποι μαζί του. Λαμβάνω λίγα στοιχεία για τα πάντα. Ήταν τόσο διασκεδαστικό. Νιώθω σαν να ήταν ο πατέρας μου εκεί και να μου έλεγε πότε το άκουσε».
Σύμφωνα με την Τζούλα, ο πατέρας της αγόρασε τον πρώτο του δίσκο στα πέντε του με χρήματα από δουλειές. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ερωτευμένος με το βινύλιο, και ονειρευόταν να γίνει δυνητικά D.J. Έγραψε ιδέες για playlist για μελλοντικά mix CD, συζητούσε με ενθουσιασμό με τη μητέρα της Jula για το ποιος τραγουδοποιός ήταν καλύτερος μεταξύ του Paul Simon και του Leonard Cohen (επέλεξε τον Simon, εκείνη προτιμούσε τον Cohen, όπως και η Jula) και συνέχισε να μαζεύει δίσκους από τα ράφια των δισκάδικων.
Μεγαλώνοντας, θα έπαιζε τους Monkees and the Archies για την Jula. Σε στιγμές που τα μουσικά της γούστα διέφεραν από τα δικά του, προσπαθούσε να βρει γέφυρες σύνδεσης. Η Τζούλα θυμάται ένα περιστατικό όπου άκουγε τους One Direction και ο πατέρας της είπε ότι το τραγούδι «The Best Song Ever», ακουγόταν σαν το «Baba O’Riley» των Who από την κυκλοφορία του συγκροτήματος το 1971, Who’s Next;
Στη ζωή του, ο πατέρας της Τζούλα δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ντισκ τζόκεϊ, αν και συμμετείχε για λίγο στο τοπικό ραδιόφωνο. Όπως οι περισσότεροι συλλέκτες, δούλευε για το μεροκάματο και άκουγε δίσκους στον ελεύθερο χρόνο του, καθαρά από αγάπη. Τα βίντεο της Jula, κατά κάποιο τρόπο, είναι μια προέκταση του ονείρου του πατέρα της: να κουβεντιάζει για τη μουσική με όποιον την αγαπούσε.
«Νιώθω ότι αυτό ετοιμαζόταν να κάνει όλη του τη ζωή», είπε η Τζούλα. Μιλούσα ακόμη και με μερικούς από τους φίλους του και μου είπαν: «Αν ζούσε ο πατέρας σου, μάλλον θα έκανε αυτό που κάνεις εσύ τώρα».
Η ιδέα της γεννήθηκε πριν από δύο χρόνια, όταν η Τζούλα επέστρεψε στο σπίτι της μητέρας της και αποφάσισε να βάλει τους δίσκους κατά αλφαβητική σειρά. Ήταν τόσοι πολλοί που η Τζούλα χρειάστηκε δύο εβδομάδες.
Κατά την διάρκεια της αρχειοθέτησης κατά αλφαβητική σειρά της συλλογής, η Jula δεν άκουσε κανέναν δίσκο. Ένιωσε ότι ήταν πολύ νωρίς, δεν ήταν έτοιμη.
«Δεν ένιωθα έτοιμη να εμβαθύνω σε αυτό τόσο πολύ ή να είμαι σε αυτό το χώρο να τον σκέφτομαι κάθε μέρα ή να μου λείπει όταν θέλω να μάθω τι σκέφτηκε ή γιατί αγόρασε αυτό το άλμπουμ. Τώρα όμως, είναι η κατάλληλη στιγμή. Και τώρα είναι μια όμορφη εμπειρία που δεν είναι λυπηρή. Απλώς με κάνει να νιώθω πολύ πιο κοντά του».
Δύο χρόνια αργότερα, η Τζούλα ήρθε για μια ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με τη συλλογή, άρχισε να ακούει. Αμέσως μετά, σκέφτηκε το όνειρο του μπαμπά της να γίνει DJ. Δεν θυμάται ακριβώς πότε της ήρθε η ιδέα να ξεκινήσει τη σειρά στο Instagram, αλλά ήταν σταδιακή.
«Του άρεσε να μοιράζεται μουσική. Αυτή ήταν όλη του η ζωή», είπε. «Λοιπόν, ήθελα να το κάνω αυτό για εκείνον με τους δίσκους του. Νόμιζα ότι δεν θα είχε απήχηση. Δεν ήξερα πόσοι άνθρωποι θα αγκάλιαζαν την ιδέα μου με τους δίσκους του».
Αφού δημιούργησε τη σελίδα στο Instagram, διαπίστωσε ότι πολλοί από τους ακόλουθούς της που έχουν βιώσει απώλεια αισθάνονται παρόμοια. Τα βίντεό της έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να ψάχνουν σε συλλογές χαμένων αγαπημένων προσώπων, τιμώντας τους στη διαδικασία.
«Το είκοσι πέντε τοις εκατό των DM μου θα είναι [κάποιος που θα πει], “Κάποιος πέθανε επίσης στην οικογένειά μου”. Έχω επίσης μια συλλογή από δίσκους ή CD ή κασέτες. Φοβόμουν πολύ να τους ακούσω, αλλά τώρα, βλέποντας τι κάνεις, με ενέπνευσε να ακούσω», είπε η Τζούλα. «Έτσι ήταν ωραίο να εμπνέεις τους ανθρώπους ή ακόμα και να μιλάς με άλλους για αυτό. Και είμαι τόσο ευγνώμων».
Ενώ ένας από τους αρχικούς στόχους του έργου της, είναι να συνδεθεί με τον αείμνηστο πατέρα της, πάντα ήθελε να οικοδομήσει μια κοινότητα. Τώρα, αυτή η κοινότητα είναι πρωταρχικής σημασίας για τη συνέχιση του έργου. Έχουν μείνει χιλιάδες και χιλιάδες δίσκοι και δεν προτίθεται να σταματήσει, τουλάχιστον όχι όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που την παρακολουθούν και την ακούν.
«Για όλους τους ανθρώπους που σχολιάζουν τα βίντεό μου και με προσεγγίζουν, αυτό ήταν που ήθελα να αποκομίσω από αυτό. Είμαι απλώς ευγνώμων που συνεχίζω να έχω έναν μουσικό διάλογο με τους ανθρώπους. Δεν ακούω μόνη μου. Αυτό είναι το παν».
*Με πληροφορίες από το discogs
