Από τη συνέντευξη σταχυολογούμε δύο στιγμές στις οποίες μιλάει για τους μεγάλους συνθέτες που την στιγμάτισαν.
Γ.Κ: Για πες μου πως γνώρισες τον Χατζιδάκι;
Τον Χατζιδάκι τον γνώρισα απ’ όταν ήμουνα παιδάκι. Μέναμε Καρνεάδου, ήμουνα πολύ μικρό 5-6 χρονών, ήταν ισόγειο αυτό που μέναμε και κάτω στο υπόγειο από τον φωταγωγό που εγώ είχα ένα δωματιάκι εκεί πέρα, από το φωταγωγό άκουγα ένα πιάνο να παίζει και μούδιαζε το σώμα μου. Ήμουν και υπερκινητικό παιδί αυτό με κούλαρε. Και ήταν ο Χατζηδάκης. Το υπόγειο αυτό ήταν το σπίτι του Εμιρτζά μου φαίνεται και ερχόταν και του έπαιζε το Κυπαρισσάκι. Μετά τον έβλεπα και συνέδεα ότι είναι αυτός, ο πατέρας μου ήξερε ποιος είναι και μου λέει «να αυτός είναι ένας πολύ μεγάλος συνθέτης» και λοιπά και τον έβλεπα και αυτός μου κάνει το κεφάλι έτσι. Μετά όταν γίναν όλα αυτά ο Γκάτσος του πήγε το δίσκο τον πρώτο, το «κάποιο τρένο», ήταν τότε στο Λονδίνο ο Μάνος, είχε φύγει από την Αμερική νομίζω, του άρεσε πολύ η φωνή μου.
Γ. Κ: Μετά από αυτά αρχίζει μία ιστορία, ένας- ένας οι συνθέτες Σπάνος, Ξαρχάκος, ποιον να πρωτοθυμηθώ μετά ήρθε και ο Θεοδωράκης μετά και τραγούδησες και με τον Θεοδωράκη. Άρχισες να κάνεις πάρα πολλές συναυλίες και στο εξωτερικό αλλά θέλω να μη χάσουμε τη σειρά.
«Οι μεγάλοι μου δάσκαλοι είναι ο Μούτσης και ο Ξαρχάκος γιατί αμέσως μετά τον Δήμο με παίρνει ο Ξαρχάκος και κάνουμε συναυλίες. Όχι δισκογραφία, συναυλίες σε όλη την Ελλάδα όπου εκεί μου βάζει και κάνω ένα αφιέρωμα στον Χατζιδάκι. Μιλάμε για το ‘69 προς ’70.»
Μπορείτε να παρακολουθήσετε όλη τη συνέντευξη εδώ:
